วันที่น่าสับสนระหว่างดีใจ หรือน่าเบื่อ

โอ้โฮ โปรแกรมเมอร์พี่ท่านไม่อยู่ รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก และวันนี้ก็ยังไม่มีงานใหม่ทำ นั่งดู Langham XML ที่เขียนสำเร็จเมื่อวานได้ซักพัก ก็นั่งออกแบบเว็บใหม่ทั้งวัน แต่ไฟไม่ค่อยติดเลย ไม่รู้มุ่งหน้าผิดทางอ๊ะเปล่า คนเรามักจะมีวิญญาณกับบางสิ่งที่เราทำ อย่างเป็นโปรแกรมเมอร์ เวลาไปทำงานออกแบบ มันไม่มีวิญญาณของดีไซเนอร์ งานที่ออกมา ก็จะดูรู้ว่ามันไม่ใช่มืออาชีพ แต่อย่างน้อย วันนี้ก็รู้สึกแฮปปี้ดี ไม่ได้นั่งเครียด คิดโปรแกรมไม่ออกเหมือนวันก่อน อ่า แต่ขอบคุณพระเจ้าเนาะ อยู่ๆ จะออกก็ออกเลย มาแบบไหลไม่หยุด

รู้สึกอยากผูกพันและเข้าไปอยู่พระนิเวศน์พระองค์มากกว่านี้ วันนี้เลยตัดสินใจกลับทางอ่อนนุช เพื่อแวะเข้าไปที่โบสถ์ แต่ขอบอก ไม่อยากรู้สึกแบบเนื้อหนังเลยนะ แต่ไม่รู้สึกติดใจหรืออยากสามัคคีธรรมกับใครเป็นพิเศษ โบสถ์เราขาดวิญญาณแห่งไฟจริงๆ นะ (ไม่ได้คิดเอาเอง) ยิ่งนานวัน ไฟยิ่งมอดลงๆ ทั้งที่เพิ่งจะฟื้นฟูใหญ่ตอนไปค่ายที่ Fountain Tree, Korat อยู่หยกๆ

ตอนแรกก็ไม่รู้ตัวหรอกว่าเรามันคิดแย่ซะขนาดไหน ตอนไปถึงโบสถ์ ไม่เห็นรถที่บ้านจอดอยู่ เลยรู้ว่าหม้อของแจ๊ค (JackPot) วันที่ไม่มา ก็ดันมากันปกติ วันที่เสี่ยงมา ดันไม่มา เฮ้อ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นขาด เลยไปเก้อ นั่ง Cab กลับบ้านโลด ไม่ได้คิดจะอยู่นมัสการ อธิษฐานกับพี่น้องที่โบสถ์เล้ยยย เห็นมั๊ยล่ะ เราเองก็ขาดไฟ ทั้งที่พระเจ้าบอกกับเราว่า ทุกอย่าง มันต้องเริ่มที่ตัวเราก่อนซะงั้นสิ

ก็ขาประจำ หลับตอน(จะ)เฝ้าเดี่ยว พอจะอ่านพระคัมภีร์ปุ๊บ 555 ฤทธิ์เดชแห่งพระวจนะพักนี้ กล่อมสนิทจริงๆ