อำลา ไม่อาลัย

วันนี้ ทำไมมันเหมือนวันก่อนๆ ไม่รู้สึกห่วงหาอาลัยกะที่นี่มากนัก เหมือนที่ทำงานก่อนๆ ที่ผ่านพ้นมา
ยังจำได้ว่า ตอนทำ K-Soft ไม่อยากจะออกเล้ยยย เพราะเพื่อนๆ วัยเดียวกัน งานก็สนุกสนาน เพื่อนญี่ปุ่นก็น่ารัก เพื่อนอังกฤษก็หล่อ เพื่อนอินเดียก็...ตอนนั้นออก เพราะพระเจ้าตอบคำอธิษฐานเรื่องงานอย่างแรง

แต่มา Keen ไม่ยักกะไม่อยากออกแฮะ เพราะเร่งวันเร่งคืนมาหลายเดือนแล้ว กว่าจะได้เป็นไท ต้องอดทนกะอะไรมากมาย จะเสียดายก็แต่ ยังไม่ได้อธิบายเรื่องความรอดให้ใครบางคนที่อยาก เท่านั้นเอง ... แต่ไม่เป็นไร เห็นแววพี่ภูคินแล้ว น่าจะทำงานนี้แทนได้ รวมทั้งพี่แนนก็อยู่ด้วย

เก็บของหมดไปหลายวันแล้ว วันนี้เลยไม่ต้องจัดเก็บอะไรมาก ได้แต่ทำหน้าที่ "ค่ะๆ ติดต่อมาได้" กับ นั่งบอกเหตุผลที่เค้าไม่มีวันเข้าใจ ว่าจะออกไปทำอะไรกิน

ส่วนตอนเย็น ไอ้เราก็นึกว่าวันเกิดใครซักกี่คน ใหญ่โตเสียเหลือเกิน ที่แท้ เค้าดีใจกันมากที่เราทำงานวันสุดท้าย 5555 เลี้ยงฉลองส่งกันซะ งงไปหมดเลย แต่อิฉันกินไม่ได้อ่ะ ไม่อยากบอกด้วยว่าทำไม ไม่ได้รังเกียจ แต่ช่วงนี้กำลังซีเรียสกับบางอย่าง หม่ำไม่ได้เจรงๆ พึมพำกับพระเจ้า แล้วก็เอาตัวรอดจากสถานการณ์ตรงนั้นมาได้ ขอบคุณพระองค์นะ

กลับบ้านด้วยความรู้สึกที่ว่า ฉันเป็นไทแล้วนะ ฮาเลลูย่า ... ว่าแต่ชีวิตจากนี้ไป จะเป็นไงน้อ
รู้แต่ว่า พระคุณพระเจ้า นั้นแสนชื่นใจ ช่วยได้ คนชั่ว อย่างฉัน

ขอบคุณพระเจ้าอีกครั้งแล้วกัน สำหรับชีวิตใหม่